मज सुचले गं .....

  आभाराचं छोटंसं भाषण संपवून नेहा थांबली. स्टाफने टाळ्या वाजवल्या. सगळ्यांशी एखाद-दुसरा शब्द बोलून ती निघाली. दामोदर शिपायाने फुलांचे गुच्छ गाडीत ठेवले. आपली छोटीशी गाडी घेऊन ती कॉलेजच्या गेटमधून बाहेर पडली. उद्या तिच्या प्राचार्यपदाचा पहिला दिवस. प्राचार्य डॉ. नेहा सबनीस , ..... घरी येतांना वाटेत फुलचंद हलवायाकडून मिठाई घेतली , नमकीन घेतलं आणि घराकडे वळली. घरी अवनी आणि तिचे आजी-आजोबा वाट बघत होते. आज तिच्या प्रमोशनची बातमी येणार हे त्यांना माहित होतं , ती प्राचार्य होणार याची खात्री होती , पण तिच्या तोंडून प्रत्यक्ष बातमी ऐकण्याची उत्सुकता होती. तिच्या हातातले गुच्छ , मिठाईचे खोके बघून अवनी धावत बाहेर आली. आणि नेहाच्या गळ्याला तिने मिठी मारली. “अगं , घरात तर चल आधी , ” गळ्याची मिठी सोडवून तिला नेहाने जवळ घेतली. आई-अप्पा खुश होते. रात्री गोडाचं जेवण झालं , पाठोपाठ आईस्क्रीम झालं. रात्री अंथरुणाला पाठ टेकल्यावर केव्हा झोपेने घेरलं , कळलंच नाही तिला.   पहाटे कसल्या तरी आवाजाने जाग आली. घड्याळात बघितलं पावणेचार वाजले होते. खिडकीतून बाहेर डोकवून कसला आवाज त्याचा अंदाज ...

  ती गेली त्याला पंधरा दिवस होऊन गेले होते. सगळे सोपस्कार होऊन घरातली माणसं आपापल्या उद्योगाला लागली. आता त्याला तिचं नसणं अंगावर यायला लागलं. विरहाने व्याकुळ वगैरे कदाचित नसेल झाला , पण इतक्या वर्षांचा सहवास असा अचानक संपणं – माणसाला वेळ लागतो वास्तव स्वीकारायला.   एक दिवस मित्राशी बोलताना अपरिहार्यपणे तिची आठवण निघाली. “गेली दोन वर्षं फार चिडचिडी झाली होती. काहीच मनास येत नव्हतं. सारखी काहीतरी फुसकं कारण काढून चिडायची नाहीतर रडायची. तेच डोक्यात चढलं बहुतेक आणि अचानक अशी ब्रेन हेमरेज होऊन ....” बोलता बोलता तो थांबला. घशात अडकलेला आवंढा गिळून शांत बसून राहिला. जरा वेळाने मित्र म्हणाला , “ कशाने चिडचिड होत होती इतकी , तू विचारलं नाहीस का ? म्हणजे अगदी हेमरेज होईपर्यंत – इतका कसला ताण...... ?” तो चमकला. खरंच , कशाने होत होती इतकी चिडचिड ? आठवायचा खूप प्रयत्न केला त्याने , पण काहीच हाती लागेना. त्याची अस्वस्थता बघून मित्राने निरोप घेतला आणि हा तिथेच बसून राहिला. गेली दोन-अडीच वर्षं त्याला आठवत राहिली.   तिची सततची चिडचिड , त्याला फटकारून, तोडून बोलणं , कशातही रस न घे...

  मिहीर गेले आठ-दहा दिवस अस्वस्थ होता. श्रद्धाच्याच नाही, तिच्या सासूबाईंच्याही लक्षात आलं होतं. त्या म्हणाल्याही, “ काय बिनसलंय गं याचं ?” काहीतरी उत्तर दिलं खरं तिने, पण सध्या त्याच्या कंपनीत appraisal सुरू आहे हे तिला माहीत होतं, त्यामुळे तिने त्याला जास्त हटकलं नाही.   शनिवारी सकाळी तिचा भाऊ येऊन काहीतरी कारण सांगून मुलांना घेऊन गेला, तेव्हा तर तिला फार नवल वाटलं. सुटीच्या दिवशी मुलांना कुठे पाठवायला नाखूष असायचा तो. एक तर आठवडाभर मुलं फारशी भेटायचीच नाहीत आणि शनि-रवि लोकांचे काही ना काही कार्यक्रम असतात, घरात निवांतपणा हवा असतो. अशा वेळी त्यांच्या खासगी वेळावर अतिक्रमण होईल असं काही करू नये असं म्हणायचा तो. पण आज काही बोलला नाही.   स्वयंपाकाच्या तयारीला लागली ती. तिघंच आहोत, काय करावं या विचारात असताना त्याने हाक मारली. “ श्रद्धा, जेवायला मागवू बाहेरून. बाहेर ये जरा. मला बोलायचंय महत्त्वाचं. आई, तू पण ये बाहेर. ” त्याचा स्वर गंभीर होता. तिला जरा काळजी वाटली. ती आणि सासूबाई बाहेर येऊन बसल्यावर २-३ मिनिटं तो स्वस्थ बसला. मग किंचित खाकरून बोलायला लागला.  ...

  बापूकाका अचानक आलेले पाहून भास्कर चकित झाला. कित्येक वर्षात त्यांची प्रत्यक्ष भेट नव्हती. मधून मधून फोनवर खुशालीचे ४ शब्द बोलणं व्हायचं, तेवढंच. ७-८ वर्षांपूर्वी मनोहरने त्यांच्या मुलाने अमेरिकेचं नागरिकत्व घेतल्याचं कळलं होतं भास्करला. पण काकांशी बोलतांना कधी त्याचा उल्लेख झाला नाही. त्यांनी स्वत : हून काही सांगितलं नाही आणि यानेही आपणहून काही विचारलं नाही. वीस एक वर्षांपूर्वी भास्कर आणि त्याचे आणखी दोन चुलत आणि आत्ते भाऊ यांना बाजारभावाने पैसे देऊन सगळी वडिलार्जित मालमत्ता बापूकाकांनी आपल्या नावे करून घेतली होती, आणि अगदी मनापासून ते ती सांभाळत होते. भास्कर आणि इतरांकडे आंबे, काजू, फणस, आमसूलं आणि इतर वस्तू अगदी नियमाने पोचत्या होत होत्या. एकदाही खंड पडला नव्हता. कधी वेळ आली नाही, पण दोन दिवस हक्काने निवांत राहायला जावं असं बापूकाकांचं घर होतं नक्की.   बरोबर आलेल्या तरूण मुलाची त्यांनी ओळख करून दिली. “ हा आपल्या रामाच्या देवळातल्या कृष्णंभटाचा राघव हो. त्याची बहीण इकडे ह़डपसरला राहते कुठे तरी. तिच्याकडे राहील दोन दिवस. जातांना मला परत घेऊन जाईल. आपल्याला परवा सकाळी लवक...

  अप्पांच्या नव्या घराची वास्तूशांत मोठ्या थाटात पार पडली. २ पिढ्यांचं जुनं घर पाडून तिथेच छान, आधुनिक सुखसोयी केलेलं घर बांधलं होतं. ते होईपर्यंत कॉलनीतच एका घरात भाड्याने राहत होते. त्यामुळे कामावर लक्ष ठेवणं सहज शक्य झालं होतं. त्यांच्या मुलाने स्वत : लक्ष घालून घराचं काम करून घेतलं होतं. बाहेरचा सिमेंटचा चिखल कमी झाल्यावर माळी लावून छान बाग आखली होती आणि आतली कामं, फर्निचर होऊन राहायला येईपर्यंत मोगरा, जास्वंद, तगर अशा झाडांना फुलं पण यायला लागली होती. बाकीची झाडंही छान रुजली होती, दिसामाशी वाढत होती.   कालच्या समारंभानंतर आज घर जरा शांत होतं. निवांत चालली होती सगळी कामं. अप्पा मात्र रोजच्यासारखे उठून फिरायला जायला तयार झाले होते. तसंही अलिकडे वयामुळे झोप कमीच झाली होती. चहा घेऊन मुलाने खास आणलेला ट्रॅक सूट चढवला आणि बूट घालून निघाले. “ थांबा जरा .... ” आतून एकदम हाक आली, ते थांबले. काकू तरातरा बाहेर आल्या आणि हात पुढे करून उभ्या राहिल्या. “ काय ?”   या प्रश्नावर त्या म्हणाल्या , “ ती खिशातली प्लॅस्टिक पिशवी द्या इकडे. दारात हवी तेवढी फुलं आहेत आता, काही कुणा...