मज सुचले गं .....

'फुकट' या शब्दाच्या मोहिनीत अडकून माणसं कशी नसत्या अडचणींना निमंत्रण देतात त्यावर सहज एक टिप्पणी केली, तर सविस्तर लिहा असं कुणीतरी सुचवलं. म्हणून ही जुनी पोस्ट थोडं संपादन करून पुन्हा. थोडी मोठी झाली आहे. यात कायदेशीर किंवा तांत्रिक बाबी लिहिलेल्या नाहीत. त्याचे सल्ले तज्ज्ञांकडून घेता येतात. फक्त रोजच्या व्यावहारिक अडचणींचा उल्लेख केला आहे, कारण त्यांना आपणच सामोरे जातो आणि त्या आपल्यालाच सोडवाव्या लागतात. #पुनर्विकास जुन्या चाळी-वाडे, ३०-३५ वर्षं जुन्या सोसायट्या इथे राहणं आता नव्या पिढीला आवडत नाही. त्यांच्या गरजा बदलल्या आहेत. शिवाय सतत दुरूस्तीचा खर्च उद्भवत असेल तर तेही त्रासदायकच असतं. आणि अधिक सोयीस्कर, सुसज्ज घर हवं या इच्छेत चूक काय? मग नवीन घर घ्यायचे विचार मनात यायला लागतात. पण ते इतकं सोपं नसतं. जितकी कुटुंबं, तितक्या अडचणी. मग त्यातल्या खर्च आणि गृहकर्जाचे हप्ते या अडचणींवर एक रामबाण समजला जाणारा पर्याय पुढे येतो. पुनर्विकास-redevelopment. यात आपला परिचित परिसर सोडून दुसरीकडे जावं लागत नाही, पदरचे पैसे खर्च होत नाहीत अशा कित्येक आकर्षक बाबी असतात. मग त्या दृष्टीने...

#वहिवाट सकाळचे साडेनऊ वाजून गेले होते. राघव आणि मृणालिनी नाश्ता उरकून ऑफिसमध्ये गेले. बंगल्याच्या आऊटहाऊसमध्येच राघवचं वकिलीचं आणि मृणालचं इंटिरीअर डिझाईनिंगचं ऑफिस होतं. मृणालनेच माळा काढून छान रचना करवून घेतली होती. जायचा-यायचा वेळ वाचायचा, जेवण एकदम घरी येऊन निवांत व्हायचं. दुपारी थोडा आरामही व्हायचा. मुलं घरी यायच्या वेळी मृणाल थोडा वेळ घरी येऊन पुन्हा ऑफिस किंवा बाहेर कुठे काम असलं तर तिथे जायची. चंद्राबाई आता स्वयंपाकाच्या तयारीला लागल्या. वरकामाची सखूबाई येऊन तिच्या कामाला लागली. नीलिमाबाई स्वस्थपणे पेपर घेऊन व्हरांड्यात आल्या आणि तिथल्या झोपाळ्यावर टेकून मुख्य बातम्यांवर नजर फिरवायला लागल्या.  अचानक फाटकाशी काही हालचाल जाणवली. पेपर टाकून नीलिमाबाई कठड्याशी आल्या आणि किंचित जोरात म्हणाल्या, “कोण आहे बाहेर?” पलिकडे कुणाच्या तरी घरी काम चालू होतं, त्यांच्या कामगारांची मुलं एक-दोनदा शिरली होती बागेत, फुलं काढायला. पण कुणीच पुढे येईना, तसं त्यांनी पुन्हा जोरात हाकारलं, “कोण आहे?” आता एक म्हातारा हळूच पुढे आला. दाढीचे खुंट वाढलेले, मळका-चुरलेला ढगळ सदरा, दहा ठिकाणी मुरड घातलेलं ध...

    टाळ्यांच्या कडकडाटात वैदेही सत्कार स्वीकारायला उठली आणि तिने पहिल्या रांगेत बसलेल्या जावेला – अस्मिताला खुणेने व्यासपीठावर बोलावलं. ती गोंधळली. बाजुला उभ्या असलेल्या स्वयंसेविका चटकन् पुढे झाल्या आणि अस्मिताला हाताला धरून वर घेऊन गेल्या. दोघींनी मिळून फुलांचा गुच्छ आणि भेटवस्तूचा खोका स्वीकारला. घाईने मांडलेल्या खुर्चीवर अस्मिताला बसवलं गेलं. निवेदकाने म्हटलं, “ श्रीमती वैदेही यांना मी विनंती करतो की त्यांनी त्यांचे अनुभव सांगावे. ”   वैदेही उभी राहिली. संथ स्वरात आणि ठामपणे, स्पष्ट शब्दांत तिने बोलायला सुरूवात केली. “ यशस्वी पुरूषाच्या मागे एक स्त्री असते हे आपल्याला माहीत आहे. य़शस्वी स्त्रीच्या मागे एक पुरूष असतो हेही आता नवीन नाही राहिलेलं आपल्यासाठी. पण माझी यशोगाथा सांगते की यशस्वी स्त्रीच्या मागे एक स्त्रीही असते. माझ्या कथेत ती स्त्री म्हणजे माझ्या मोठ्या जाऊबाई अस्मितावहिनी आहेत. अगदी नि : संशयपणे.   पदव्युत्तर शिक्षणासाठी ही प्रतिष्ठेची शिष्यवृत्ती वृत्ती मिळावी म्हणून मी गेली ५ वर्षं प्रयत्न करत होते. प्रत्येक वेळी काही ना काही कारणाने ती मला...