मज सुचले गं .....

  उमेश रिक्षातून उतरला आणि बॅग घेऊन सोसायटीत शिरला. लिफ्टमधून बाहेर पडला तर घराचं दार उघडं आणि आतून कुणाच्या तरी बोलण्याचा आवाज. कोण असेल असं नवल करीत तो घरात शिरला. समोर सिंगल सोफ्यावर त्याची आई-स्नेहा बसली होती आणि दाराकडे पाठ करून मोठ्या सोफ्यावर कुणीतरी पुरूष बसला होता. करडे केस, मागून टक्कल पडायला सुरूवात झालेली. त्याला बघून आई एकदम खुष होऊन उठली. “अरे, तू अचानक आज? उद्याचं तिकीट आहे म्हणाला होतास ना?” तिच्या मनातला आनंद लपत नव्हता. त्याचे हात धरून तिने त्याला सोफ्यावर बसवला आणि पाण्याचा ग्लास भरून त्याच्या हातात दिला. पाणी पिऊन तो म्हणाला, “अगं, अचानक आजची फ्लाईट आहे असं कळलं. तिकीट बदलून मिळालं. म्हटलं तुला सरप्राईज द्यावं.” ती खुषीत हसली आणि त्याच्या केसांतून हात फिरवत म्हणाली, “बरं केलंस.” मग त्या माणसाकडे वळून म्हणाली, “हा माझा मुलगा उमेश. आणि उमेश हे श्री. अरूण. नुकतेच आलेत आपल्या सोसायटीत राहायला. पलिकडच्या विंगमधला राजाध्यक्षांचा फ्लॅट घेतलाय त्यांनी. xxx कंपनीतून नुकतेच रीटायर झालेत.” मग परत त्यांच्याकडे वळून म्हणाली, “मी चहा करतेय, तुम्ही घेणार का परत?” पण उमेश म्हणा...

  वृद्धाश्रम ही काळाची गरज आहे - हे वारंवार ऐकायला येतं अलीकडे. काही उत्तम नियोजन असलेल्या वृद्धाश्रमांबद्दल माहितीपर , जाहिरातपर लेखही छापून येतात वर्तमानपत्रांत. ही जर खरंच काळाची गरज असेल तर त्यावर सखोल विचार करून , त्याचं नीट नियोजन व्हायला हवं , ते मात्र होतांना दिसत नाही. त्याचे काही सरकारी निकष किंवा बंधनकारक नियम असल्याचंही कुठे काही वाचायला मिळत नाही.   वृद्धाश्रम शब्दाला आपल्याकडे थोडी करुणेची, नकारात्मक छटा आहे. परंपरेनुसार मुलांनी आई-वडील आणि घरातल्या इतर ज्येष्ठांचा सांभाळ करायचा हे ७० + पिढीच्या मनात पक्कं ठसलेलं आहे. ६० + पिढी काय योग्य हे पक्कं ठरवू शकत नाहीये अजून. आज जी पिढी ४० + वयोगटात आहे, त्यांच्या विचारांत हळूहळू बदल होतायत. त्यांच्या स्वत : च्या आयुष्याबद्दलच्या कल्पना, प्राधान्यक्रम बदलतायत. त्यांना वेगळा विचार करावासा वाटतोय आयुष्याबद्दल. आणि म्हणूनच कदाचित वृद्धाश्रमात राहणाऱ्या ज्येष्ठांबद्दल एक कणव जाणवते बऱ्याच लोकांच्या बोलण्यात. मुलं विचारत नाहीत, आई-वडिलांना टाकलं, आईवडील नकोसे असतात हल्ली मुलांना असे अनेक मुद्दे चर्चेला. पण परिस्थिती न...