हिरॉईन

 हिरॉईन  

रात्रीचे दहा वाजले. मॉलचं शटर बंद झालं. मॉल असं स्टाफ आणि येणारे कस्टमर म्हणायचे पण खरं तर ते ३-४ गाळ्यात थाटलेलं डिपार्टमेंटल स्टोअरच होतं. मध्यमवर्गाला नियमित लागणाऱ्या किराणा, भाजीपाला, चॉकोलेट्स, आईस्क्रीम, कॉस्मेटिक्स, खेळणी, शाळेची स्टेशनरी, इतर गृहोपयोगी वस्तू असा माल खचाखच भरलेला. मध्यमवर्गीय वस्ती गच्च होती भोवताली. त्यामुळे स्टोअर अगदी जोरात चालत होतं. सणासुदीला तर जेवायला फुरसत नसायची. दिवाळीला घसघशीत बोनस, वर्षातून एकदा जेवण, शिवाय चार जोडी युनिफॉर्म, परफॉर्मन्स इन्सेंटीव असं सगळं देत होती कंपनी. मुंबईत ५-६ स्टोअर्स होती. धंदा उत्तम होता. १०वी पास झालेली मुलं-मुली लहान वयात स्वत:च्या पायावर उभी राहू शकतात हा मोठाच फायदा मॉल संस्कृतीचा.

साडेनऊपासूनच गर्दी हळूहळू कमी झाली होती. दिवसभराचा हिशेब शोभाने करून ठेवला होता. शटर पडल्याबरोबर ती चेंज रूममध्ये गेली. मॉलचा युनिफॉर्म बदलून आपला सलवार कमीज चढवला, केस सारखे करून पावडर कुंकू केलं आणि पर्स उचलून बाहेर पडली. झपाझप स्टेशनच्या दिशेने जातांना मनोमन प्रार्थना करत होती, गाडी चुकू नये म्हणून. त्या गाडीला ‘तो’ असायचा. फर्स्ट क्लासच्या डब्यात. बाजूच्या सेकंड लेडीजमध्ये ती चढायची. तो माहिमला उतरायचा. ती पुढे दादर. त्याच्यासाठी ती स्लो गाडी घेत होती गेले काही दिवस. महिन्यापूर्वी सुपरवायझरची नजर चुकवून ती ५ मिनिटं लवकर निघाली होती. संध्याकाळी एका कस्टमरशी वाजलं होतं. पैशाचा फुका माज दाखवणारे लोक तिच्या डोक्यातच जायचे. जाम वैतागली होती. स्टेशनमध्ये शिरता शिरता फास्ट ट्रेन चुकली. नंतरची स्लो. ती स्टेशनमध्ये येतांना मॉलमधले काही मुलगे धावत येतांना दिसले. म्हणजे मॉल बंद झाल्यावर थोडं पाऊल झपाझप उचललं तर ही गाडी सहज मिळू शकेल. मिडल फर्स्टक्लासला लागून असलेल्या लेडीजमध्ये ती चढली. जाळीतून तिला ‘तो’ दिसला. आणि लक्ककन् हललं तिचं काळीज. एकदम आवडलाच तो. एकंदर रुबाब, मांडीवर ठेवलेली लॅपटॉपची बॅग, हातातला महागडा मोबाईल आणि भारी कपड्यांवरून कुठेतरी ‘बॉस’ असेल असा तर्क केला तिने. लक्ष ठेवून राहिली. माहीम आल्यावर तो उठून दाराशी गेला. ही दाराशी सरकून त्याला वाकून पाहत राहिली आणि दुसऱ्या दिवसापासून हीच गाडी पकडण्यासाठी जीवाचा आटापिटा करायला लागली. मध्ये शिफ्ट बदलून सकाळची झाली तरी तिने काहीतरी कारण सांगून ती बदलून पुन्हा संध्याकाळचीच घेतली. आई वैतागली. पण तिला मारल्या काहीतरी थापा. तिच्या पगाराचा आकडा गेल्या ५-६ वर्षात महत्त्वाचा ठरला होता घराच्या खर्चात. त्यामुळे आई फार काही बोलायची नाही. आणि तशी ती सरळ मुलगी होती. काही ‘वाकडं’ वागेल अशी भीती नव्हती आईला. पण तरणी पोर, वेळेवर घरी आलेली बरी हाच विचार. 

आजही ती धावत पळत स्टेशनवर पोचली तो गाडी शिरलीच स्टेशनमध्ये. जीवाच्या आकांताने पळत तिने गाडी गाठली. चढता चढता तिचा हात सटकला. नशीब बलवत्तर म्हणून ती गाडीतच पडली. पण प्लॅटफॉर्मवरच्या लोकांचा ओरडा ऐकून फर्स्ट क्लासमधले सगळे पुरुष झट्कन जाळीशी आले. ‘तो’ही होताच त्यात. “लागलं का हो?” त्याच्या प्रश्नाने ती एकदम फुलून आली. मानेनेच नाही म्हणत ओढणीच्या टोकाने तिने हाताला लागलेली धूळ, माती पुसली. हाताला खरचटलं होतं. रुमालाने ते रक्त पुसलं. तिने नाही म्हटल्यावर पुरुषांच्या डब्यात पुन्हा सगळं स्थिरस्थावर झालं. ‘तो’ही पुन्हा मोबाईलमध्ये डोकं घालून बसला. शोभाच्या मनात गुदगुल्या होत होत्या. त्याने विचारलं आपल्याला ‘लागलं का’ असं. तो रोज बघत असेल का आपल्याला या डब्यात? तो उतरतांना आपण दाराशी जाऊन त्याला बघतो हे त्याला कळलं असेल का? काय मत असेल त्याचं आपल्याबद्दल. विचाराच्या नादात असतांना तिचं लक्ष बाहेर गेलं. गाडी वांद्र्याच्या खाडीवरून जात होती. म्हणजे माहीम आलं? ती झट्कन दाराशी सरकली. एक डोळा ‘तिकडे’. तो उतरला. त्याचं लक्ष सहज लेडीज डब्याच्या दारात उभ्या असलेल्या शोभाकडे गेलं. त्याने हलकं स्मित केलं. आणि शोभाला पंख फुटले. दादरला उतरुन फुलगल्लीतून वाट काढत ती घरी आली तरी तिचे पाय जमिनीला लागलेच नव्हते. घरात शिरल्यावर खाड्कन भानावर आली.

आता शोभाची स्वप्नं अधिकाधिक रंगीत व्हायला लागली. या स्वप्नात ‘तो’ कधी तिला फुलं द्यायचा, कधी तिला घेऊन चौपाटीवर जायचा, कधी ती दोघं निरुद्देश फिरत असायची. रोज वेगळं स्वप्नं. शोभा वेडावली. तो आपल्याकडे बघतो, आपण बघितलं की नजर चुकवतो याची तिला अगदी खात्री पटली. तिच्या रोज लवकर पळण्याचा पूजाला संशय आलाच. तिने शोभाचा पिच्छा पुरवला. आणि मग शोभाला तिचं गुपित लपवणं कठीण झालं. एक दिवस पूजाला बरोबर आणून तिने तिला ‘तो’ दाखवला. पूजाने त्याला नीट निरखला. “हं, हँडसम आहे. मोठा साहेब वाटतोय खरा. पण शोभे, तो काही तुझ्याकडे बघत वगैरे नाही. उगाच काय काहीतरी.” शोभा संतापली. पूजाला आपला मत्सर वाटतोय हे तिला लगेच कळलं. आणि दुसऱ्या दिवसापासून पूजा शत्रूयादीत जमा झाली. शोभा निघाली की पूजा मुद्दाम काहीतरी कुचकट बोलायची, दिवसभर टोमणे मारत राहायची. शोभाला कोपऱ्यात घेऊन पूजाने तिला समजवायचा खूप प्रयत्न केला. शोभा दिसायला चांगली असली तरी दहावी पास, एका मॉलमध्ये काम करणारी सामान्य मुलगी. तो त्याच्या बरोबरीने शिकलेल्या, पैसेवाल्या घरातली मुलगी करेल. शोभाकडे कशाला बघेल? शिवाय असे चकचकीत दिसणारे मुलगे कधीतरी मुलींना फसवून त्यांना ‘भलती’कडेच नेतात असंही तिने टीव्ही सिरीलमध्ये पाहिलेलं होतं, तेही सांगितलं. तो राहतो कुठे, काम कुठे करतो, लग्न झालंय की नाही - काही काही माहिती नसतांना असा वेडेपणा करू नये असं परोपरीने सांगितलं. पण शोभा काहीही विचार करण्याच्या मनस्थितीत नव्हती. पूजा आपल्यावर जळते म्हणून असलं काहीतरी बोलते याची तिला खात्री पटली. कितीतरी सिनेमे आठवले तिला. ज्याच्यात घरकाम करणारी, रस्त्यावर काहीबाही विकणारी, साधीशी मुलगी बंगल्यात राहणाऱ्या चिकण्या हिरोला आवडते आणि सगळ्या अडचणी दूर करून शेवटी तो तिला आपली राणी करतोच. मग ती ‘त्या’ मुलाला आवडणार नाही हे कशावरून सांगते ती पुजीटली! जळकी कुठची.

पगार झाल्यावर धीर करून तिने दोन नवे ड्रेस घेतले. आईची बोलणी खाल्ली. दुसऱ्या दिवशी नवा ड्रेस घालून गाडीला गेली, तर ‘तो’ नव्हताच. अगदी हिरमुसली. एवढी आईची बोलणी खाल्ली, त्याने बघितला असता ड्रेस तर सार्थक झालं असतं. का नसेल आला? सुट्टीवर असेल का? का घेतली असेल सुट्टी? बरं वगैरे नाही की काय? शोभा व्याकूळ झाली. बरं नसेल तर त्याची काळजी कोण घेईल? औषध-पाणी, पेज कोण देईल? ती कासावीस झाली. नंतरचे २ दिवस तो दिसलाच नाही. आता ती अगदी रडकुंडीला आली. कसा शोध घेणार त्याचा? उगाच त्या पूजाच्या नादाला लागले. केव्हाच प्रपोज मारलं असतं तर एव्हाना एंगेजमेंट पण झाली असती. आता काय करायचं?

मध्ये एक दिवस सुट्टीचा गेला आणि चौथ्या दिवशी तो दिसला. जीव भांड्यात पडला शोभाचा. बरोबरच्या प्रवाशाने काहीतरी विचारलं आणि त्याने हसून उत्तर दिलं. तर त्याने जोरात हात मिळवले. तिने ऐकायचा प्रयत्न केला, पण सगळं बोलणं एकदम स्टायलिश इंग्लिश. तिला कळलंच नाही. तसं कामापुरतं इंग्लिश येत होतं तिला. पण इतकं हायफाय इंग्लिश – नाहीच. आता एक दिवस धीर करून माहिमला उतरायचं आणि त्याला भेटायचंच असा निश्चय केला तिने. दुसऱ्या दिवशी तिची बदली नेमकी माहीमच्या स्टोअरमध्ये झाली. तिने सुपरवायझरला खूप मस्का मारला बदली रद्द करण्यासाठी. पण तिचा अनुभव, सिनियॉरीटी आणि चोख काम बघून त्यानेच शिफारस केली होती बदलीची. उलट माहीमहून तिला घर जवळ पडलं असतं. तरी ती बदली का नाकारतेय याचं आश्चर्य वाटलं त्याला. माहिमला काम करून तो दिसला नसता गाडीला. त्याची गाडी माहिमला येईपर्यंत, ती घरी पोचली सुध्दा असती. काय करावं कळेना. नाईलाजाने ती माहीमच्या स्टोअरमध्ये रुजू झाली.

आणि लगेचच्या रविवारी ..... संध्याकाळच्या गर्दीत तो स्टोअरमध्ये शिरलेला तिने पाहिला. ती कॉस्मेटिक काऊंटरवर होती आणि तो स्टेशनरी घेत होता. २-३ पेन ड्राईव्ह, एक मेमरी कार्ड आणि काही पाकिटं घेतली त्याने. बारीक लक्ष होतं तिचं. खुश झाली. ही शक्यता तिच्या लक्षातच नव्हती आली. पुढच्या रविवारची वाट पाहायला लागली ती. आणि तो आलाच. यावेळी तो तिच्याच काऊंटरशी आला. ती गोंधळली. ‘येस सर?’ त्याने शेविंग क्रीम, परफ्यूम अशा काही वस्तू सांगितल्या, त्या काढून दिल्या. बिल करतांना दहा चुका केल्या. तो हसला. 

“नवीन लागलात का?” 

“नाही. आधी xxx  स्टोअरमध्ये होते. आत्ता इथे बदली झालीय.”

“रात्री गाडीला असायचात का? एकदा पडला होतात. तरीच मला वाटलं कुठेतरी तुम्हाला पाहिलंय असं.”

तिचे पाय जमिनीवरून सुटलेच. त्याने आपल्याला ओळखलं? मी पडले होते तेही त्याच्या लक्षात आहे? याचा अर्थ त्याचंही माझ्याकडे(च) लक्ष असायचं? म्हणजे..... म्हणजे..... आपल्याला वाटत होतं ते खरंच होतं? पुढच्या रविवारी तो राहतो कुठे ते विचारायचं ठरवलं तिने. सहज बोलल्यासारखं नाव, काम कुठे करतो तेही विचारुन घ्यायचं हे पक्कं केलं. आठवडाभर घोकत राहिली. काय बोलायचं. कशी सुरुवात करायची. तो दुसऱ्या काऊंटरवर गेला तर काहीतरी कारण काढून तिकडे कसं जायचं सगळे प्लॅन्स मनाशी पुन्हा पुन्हा तयार करत होती, मोडत होती, नवे बेत करत होती. सारखी तालीम करत होती. कामात सतरा चुका झाल्या. बोलणी बसली. “त्या शिंद्यांनी फार तारीफ केली तुझी, म्हणून इकडे घेतली तुला. का की इकडे जरा हायफाय कष्टमर असतात. तर तू कसली वेंधळी.” पण तिला त्याचं काहीच वाटलं नाही. “बोलून घे तू आत्ता. त्याच्याशी लग्न झाल्यावर इकडे येऊन टेचात हजाराची खरेदी करून असे पैसे फेकीन तोंडावर, तेव्हा कळेल मजा.” ती स्वत:च्या कल्पनेवर खुश झाली. एकदा आपल्या जुन्या स्टोअरमध्ये पण जायचं त्याला घेऊन हेही तिने ठरवून टाकलं. आता ती अधीरतेने रविवारची वाट बघायला लागली.

रविवार उजाडला. दुपारी जेवण झाल्यावर तिने नीट मन लावून केस विंचरले. परवा धुवून, कडक स्टार्च करून ठेवलेला युनिफॉर्म बॅगमध्ये घातला, नवे डूल घातले. चार चार वेळा आरशात बघून ती निघाली. “काय नखरे, जसा काही रणबीर कपूर येणार आहे हिला मागणी घालायला.” वडिलांचं खोचक बोलणं कानाआड करून ती बाहेर पडली. ‘माझ्यासाठी तो रणबीर कपूरपेक्षा जास्त हँडसम आहे, तुम्हाला काय किंमत कळणार आहे त्याची? साधे वॉचमन तुम्ही. पुरुष कसा कर्तबगार असतो तुम्हाला कुठे माहित? येऊन बघा स्टोअरमध्ये एकेक पुरुष कसे नोटा फेकतात ते.’ स्वत:शी बडबडत ती स्टेशनमध्ये शिरली.

संध्याकाळ व्हायला लागली तशी ती अधीर झाली. आणि सात वाजायच्या सुमाराला तो स्टोअरमध्ये शिरला. तिने नकळत केसांवरून हात फिरवला. तिच्या हृदयाची धडधड वाढली. हाताला किंचित कंप सुटला. घसा कोरडा पडल्यासारखं वाटलं. पण आत्ता ती काऊंटर सोडून कुठेही जाणार नव्हती. ४ पावलं येऊन तो मागे वळला आणि त्याच्यामागून एक तरुण मुलगी आत शिरली. त्याने पुढे केलेला हात तिने धरला. हात धरुन सगळं स्टोअर त्याने तिला दाखवलं. हिची नजर त्याच्या मागोमाग फिरत होती. कधी तिचा हात धरत, कधी तिच्या खांद्यावर हात टाकत तो काहीतरी बोलत होता. ती ऐकत होती, रॅकवरच्या वस्तू बघत होती. एखाद्या वस्तूचा ब्रँड, किंमत बघत होती. तिला नीट न्याहाळत होती शोभा. तिच्याच वयाची असेल. अंगावरचा ड्रेस एकदम भारी आणि स्टायलिश होता. एका सिनेमात माधुरीचा असा ड्रेस तिने पाहिला होता. पर्स पण एकदम चकाचक होती. तशी चांगलीच होती दिसायला. पण इतका भारी ड्रेस घालून तर मी पण चिकणी दिसेन – त्यात काय असं म्हणून तिने जोरात मान झटकली. फिरता फिरता तो तिच्या काऊंटरपाशी आला. तिने काही क्रीम्स, लिपस्टिक मागितली. त्याने तिच्याकडे हसून बघितलं आणि त्या मुलीला म्हणाला, “या पूर्वी माझ्या गाडीला असायच्या रात्री. आत्ताच इथे बदली झालीय त्यांची.” त्या मुलीने काहीच प्रतिक्रिया दिली नाही. ती आपली क्रीम्स आणि लिपस्टिक बघण्यात मग्न. ३-४ शेड्स बघून शेवटी नाक मुरडून ती म्हणाली, “काही खास नाही वाटलं मला इतकं हे स्टोअर. त्यापेक्षा आपण टाऊनला जात जाऊ रविवारी. किंवा मग सरळ ऑनलाईन घेऊ.” तो जोरात हसला. “वाटलंच होतं मला. पण म्हटलं घराजवळ आहे, अडीनडीला काही किरकोळ वस्तू घेता येतात. म्हणून दाखवून ठेवलं. तू ठरव इथे यायचं की टाऊनला जायचं ते.” असं म्हणून तिच्या खांद्याभोवती हात टाकून तो तिला घेऊन बाहेर पडला. त्यांच्या आपसातल्या बोलण्या-वागण्यावरून ती त्याची कोण आहे, कोण होणार आहे ते दिसतच होतं. शोभाला जोरात रडावंसं वाटलं. तिच्या कडक स्टार्च मारलेल्या युनिफॉर्मचा पार बोळा झाला होता. उरलेला वेळ कसाबसा घालवून ती रात्री बाहेर पडली आणि स्टेशनच्या ऐवजी दादरच्या दिशेने चालायला लागली.    

शेवटी पूजा म्हणत होती तेच खरं होतं. आपण तरी अशा कशा वाहवत गेलो? इतके सिनेमे बघतो आपण, सिनेमात दाखवतात ते कधी खरं नसतं हे काय आपल्याला कळत नव्हतं? पण नेमकं आत्ताच कसा पडदा पडला आपल्या अकलेवर? केवळ तो आवडला म्हणून इतक्या पुढे गेलो की आपलं लग्न होईल अशी स्वप्नं बघितली? त्याने ‘लागलं का हो?’ विचारलं ते निव्वळ माणुसकी म्हणून हेही आपल्या भेजात शिरलं नाही. आपला चेहरा ओळखीचा वाटतो असं त्यानं म्हणणं हे आपल्याला विशेष वाटायला हवं ते आपल्यासारखी सामान्य मुलगी त्याच्या लक्षात राहिली म्हणून. आपण बावळटासारख्या भलतेच विचार करत राहिलो. आता हे पूजाला कळलं की ती टिंगल केल्याशिवाय राहतेय काय. तिचं डोकं भणभण करायला लागलं. अचानक करकचून ब्रेक दाबल्याचा खर्रकन्  आवाज आला आणि एक गाडी अगदी पायाशी येऊन थांबली. “ओ बाई, काय झोपेत चालता का?” गाडीचा ड्रायव्हर जोरात खेकसला. तिने दचकून मागे वळून पाहिलं. बाजुची माणसं पण थांबून बघायला लागली. तो ड्रायव्हर गाडीतून उतरुन तिच्या दिशेने आला. “तुम्ही शोभा ना? दहा नंबरमध्ये राहता?” ती चकित झाली. “मी बारा नंबरमध्ये आलोय राहायला आत्ताच. नवी खोली घेतलीय. तुमच्या बाबांना ओळखतो मी. त्या xxx सोसायटीत वॉचमन आहेत ना? चला, मी घरीच जातोय. सोडतो तुम्हाला.” एरवी ती नसती गेली. पण आज तिचं डोकं विलक्षण ठणकत होतं. ती गाडीत बसली. “गाडी कुणाची?” (म्हणजे कुणाकडे ड्रायव्हर म्हणून नोकरी करतोस?)

“माझीच.”

“काय? तुझी?”

“हो. प्रोयवेट टॅक्सी आहे. आत्ता पुण्यावरून येतोय. एरपोट पिकप होता. कष्टमरला पुण्याला सोडून आलो.” 

शोभा आता जरा सैलावून बसली. टॅक्सीवाला म्हणजे आपल्या लेवलचाच आहे. आता तिच्या डोक्यातून ‘तो’ थोडासा बाजुला सरकला आणि पुन्हा एकदा आपण एखाद्या सिनेमाची हिरोईन आहोत असं तिला वाटायला लागलं. खिडकीतून येणाऱ्या गार वाऱ्याने तिचं चढलेलं डोकं हळूहळू उतरू लागलं. आणि स्वत:च्या मूर्खपणाचं हसू यायला लागलं. अडाणी, अल्पशिक्षित आणि डीसेंट, उच्चभ्रू अशी नायक-नायिकेची जोडी फक्त सिनेमात असते, खऱ्या आयुष्यात नाही हे आधी माहित असलेलं सत्य नव्याने अधोरेखित झाल्यामुळे आता ती नव्याने स्वप्नं पाहायला मोकळी झाली होती. आपल्यासारख्या मुलीने स्वप्नंही आपल्याच लेवलची बघावी हे तिला कळून चुकलं होतं. गाडी एका सिग्नलला थांबली आणि मान वळवून ती त्या बारा नंबरवाल्याचं निरीक्षण करायला लागली.